Na een aantal jaren landen op allerlei "groene velden" vond ik het wel eens tijd om een keer op een gecontroleerd veld te landen. Ik was al eens met een Cessna vanaf Rotterdam meegevlogen, en via mijn (bijna) vaste vliegmaat kwam ik in contact met Marcel, een vlieger bij de Vliegclub op Rotterdam. Hij nodigde ons uit om eens naar Rotterdam te komen, en zo gingen we voorbereiden om die vlucht eens te maken. Via Facebook nam ik met Marcel alle procedures en mogelijk aanvliegroutes door, inclusief tips van de meester zelf.
Toen we op Hilversum vertelden dat we naar Rotterdam zouden gaan werden we vol ongeloof aangekeken. Dat zou wel heel duur worden!.
Na de verplichte formaliteiten vertrokken we. De reis ging onder de Schiphol CTR langs en dan langs de kust. Het plan was om met een HOTEL arrival aan te komen en dan aan de toren te vragen of we de nieuwe waterweg mochten volgen tot de Euromast en dan via DIRECT PAPA binnen te komen.
Toen we eenmaal langs de kust vlogen konden we ons gaan voorbereiden op de HOTEL arrival. Als eerste maar de ATIS uitluisteren....... Ehhhhh.... frequentie van de ATIS is 110.4....... Die hebben we niet op onze radio! Nou ja, dan maar braaf tegen de toren zeggen dat we geen ATIS hebben straks.
Boven de Maasvlakte contact opgenomen met Rotterdam Tower. Die moesten wel lachen en de controller gaf ons de ATIS info. Dat ging nog best snel, maar wat wel duidelijk was, was dat er een stevige crosswind stond. We kregen ook de vraag of we onze transponder aan wilden zetten. Maar wacht even.... die staat toch aan?? Kennelijk zag de toren onze transponder niet, en daarom kregen we geen toestemming om van de normale arrival route af te wijken. We maakten dus een normale HOTEL arrival. Het was nog even zoeken naar de juiste reportingpoints, maar uiteindelijk vlogen we in het circuit.
Daar kom je dan, voor het eerst aanvliegen op een vreemd veld, een circuit dat 300 voet hoger ligt dan "thuis", en berg crosswind en een ENORME asfaltbaan voor je neus. Het vergde nog best wat concentratie, en wat me het meest opviel was dat de kist zo lang bleef doorzweven. We schoten dus de eerste exit voorbij en dan is het nog best ver naar de volgende exit. De verkeersleider vroeg ons ietwat narrig om dan maar 180 graden te draaien op de baan en te backtracken en dan als een speer de baan te verlaten. Ik zag inderdaad al een kist klaar staan voor vertrek. Ik probeerde zo snel als mogelijk te taxien maar ik voelde al dat het vliegtuig lichter werd, dus maar een beetje gas terug ;)
De verkeersleider zei weer dat ik moest opschieten en ik dacht... als ik nog harder ga, stijg ik weer op!
Toen we de baan verlaten hadden gingen we naar het terrein van de Vliegclub, waar Marcel ons netjes op een parkeerplekkie loodste. Tijd voor een bakkie!
Daarna liet Marcel trots alle vliegtuigen zien waar hij mee vliegt. Da's een mooie verzameling daar in Rotterdam. Hij hielp ons nog even met het uitluisteren van de ATIS en daarna maakten we ons weer klaar voor vertrek.
Op zo'n echt veld gaat het er best officieel aan toe. Zo moest mijn passagier een officiele boardingpass hebben Ook de RT gaat in stappen. Netjes vragen of je je motor mag starten en of je mag gaan taxien. Toen we gingen taxien kwamen we een Transavia kist tegen. Da's best indrukwekkend, en je hoopt dat ie op tijd de bocht om gaat ;)
Na de run-up checks mochten we de baan op en dan valt je pas echt op hoe GROOT die is. Ik gaf gas en ik weet niet precies hoeveel baan we gebruikten, maar we gebruikten nog veel meer baan niet. Later hoorde ik ook van Marcel: "ik hoorde het toerental van de motor toenemen, maar toen ik keek hingen jullie al in de lucht!"
Daarna in een rechte lijn naar Hilversum gevlogen en nog flink nagepraat over deze ervaring. Toen we geland waren vroegen de mensen met enig leedvermaak in hun stem: "en, hoeveel landingsgeld was je kwijt??", maar dat viel dus reuze mee dankzij Marcel en zijn Vliegclub.
(de beelden volgen snel)
