Het einde van de wereld

Voordat ik mijn vrouw leerde kennen, zo'n 20 jaar geleden, was ze een echt paardenmeisje. Hele dagen bracht ze door bij de plaatselijke manege met poetsen, knuffelen en zelfs soms rijden van paarden. Ze wilde ook zo graag een eigen paard en ze had al bedacht dat hij best in de fietsenbox van de flat zou kunnen. Helaas kwam dat paard er niet.

Een aantal jaar later woonden we samen en kwam ze bij toeval in contact met een manege bij ons in de buurt. Ze ging daar op een manegepaard rijden. Ik zei haar steeds: "ga lekker op zoek naar een eigen paard, we kunnen het ons veroorloven en het is altijd je droom geweest". Ze vond echter elke keer wel een reden waarom dat niet zo'n goed idee was.

In 2001 ging ik een keer mee met een vriend naar een vliegschool voor een proefles. Na de eerste les was ik meteen verkocht en schreef me in voor de opleiding. Dat was natuurlijk best kostbaar. Toen ik thuis vertelde wat ik gedaan had ze mijn vrouw: "dan mag ik een paard!".

Het rondkijken begon en we zijn op wat verschillende plaatsen geweest, maar steeds was er niet "de klik", tot die ene keer. We kwamen bij een stal in Austerlitz en daar stond ze dan... in een donker stalletje. Toen mijn vrouw daar naar binnen ging en ze keek Iljam in de mooie bruine ogen dacht ze meteen: "jij bent het paard voor mij".
Iljam bleek heerlijk te rijden en ze had Z gelopen in de dressuur. Mijn vrouw dacht af en toe: "een echt dressuurpaard, kan ik dat wel ?", maar het ging en al snel gingen ze samen op wedstrijd.

Van alles hebben ze samen meegemaakt: bosritten, wedstrijden, ruiterkampen. Lief en leed hebben ze met elkaar gedeeld.

Mijn vrouw maakte ruzie met stalhouders als ze vond dat dat in het belang was van Iljam, liet de veearts komen als anderen zeiden dat je "het ook gewoon nog even aan kan kijken", en zocht net zo lang naar een juist voer- en bewegingsschema tot ze eindelijk de koliekgevoeligheid van Iljam onder controle leek te hebben.

Mijn vrouw werd lid van een rijvereniging, en later werd ik voorzitter van die vereniging. Ik ging zelfs leren mennen en zo werden we een "paadengezinnetje". Natuurlijk was de taakverdeling altijd duidelijk: Mijn vrouw reed Iljam en ik mocht de auto met de trailer besturen, alle spullen aangeven en het sjouwwerk doen :)

Gisterenmiddag kreeg Iljam in de wei een acute koliekaanval. Gelukkig werd het snel opgemerkt en waren de veearts en mijn vrouw er snel bij. Een rit naar de kliniek volgde, waar de diagnose gesteld werd. Iljam zou geopereerd moeten worden en in het positiefste geval zou ze 8 weken in de box moeten rusten. Het werd echter ook duidelijk dat niet te voorspellen was hoe ze uit de operatie zou komen en wat haar kwaliteit van (paarden)leven dan zou zijn. We hebben moeten besluiten dat je dat een paard van bijna 23 jaar niet meer aan moet doen.

Iljam is in bijzijn van ons allebei rustig ingeslapen.

Mijn vrouw zei vanochtend vroeg tegen mij: "Ik HIELD ECHT van dat paard", waarmee volgens mij alles gezegd is.
Natuurlijk is alles relatief en zei een wijs man eens: "this too will pass", maar voor nu voelt dit voor ons echt even als het einde van de wereld.

Wannahaves

Zoals Doe Maar ooit zong: "we komen niks tekort, we hebben alles. Een kind, een huis, een auto en elkaar", heb ik het gevoel dat ik een gezegend mens ben. Eigenlijk heb ik alles wat ik nodig heb en bijna alles wat mijn hartje begeert. Toch moet een mens wat te wensen hebben, zeker in deze tijd van het jaar. Daarom maar een leuk lijstje "Wannahaves". Ik wil bij voorbaat mijn excuses aanbieden, hij is namelijk nogal schaamteloos :$

Nike FuelBand

De Nike+ FuelBand is echt zo'n gadget voor geeks die het sporten hebben ontdekt. Het is een armband die de hele dag bijhoudt hoeveel je beweegt en aangeeft of je je doel(en) gehaald hebt. Daarnaast kan ie ook gewoon de tijd aangeven.

Adidas MiCoach Heartrate sensor

Bij het rennen heb ik altijd mij iPhone met Runkeeper bij me. Tot op heden kan ik nog niet bijhouden hoe mijn hartslag verliep. Dat kan met de miCoach dus wel. Leuk toch ?

Bose A20

Nu ik eindelijk een "serieus vliegbrevet" heb, kan ik natuurlijk ook niet buiten een serieuze headset :) . De Bose A20 is wat dat betreft "de norm". Helaas merk je dat ook aan de prijs en daarom blijf ik nog even met mijn wat minder professionele headset vliegen.

Lightspeed Zulu II headset

Als alternatief voor de Bose is er nog een mooie headset op de markt; de Lightspeed Zulu II, die een paar honderd euro goedkoper is. Hij heeft ook actieve lawaaionderdrukking en nog wat leuke features, zoals Bluetooth.

Canon 7D Mk II

Ik ben al jaren de blije eigenaar van een Canon 30D camera, waarmee ik al heel wat foto's gemaakt heb. Ik merk dat ik nu soms tegen de grenzen van de camera aan loop en dan MOET je natuurlijk eigenlijk een nieuwe body hebben :P . De 7D MkII is dan wel een hele fijne keuze.

Canon 6D

Net toen ik dacht dat de 7D MkII toch ECHT mijn volgende camera moest worden, bracht Canon de 6D uit. Een echte full-frame camera met specificaties om de vingers bij af te likken. Deze camera zal mijn lenzen echt recht doen, maar mijn spaarrekening wat minder.

Macbook Air

Niet veel mensen durven tegen te spreken dat de MacBook Air de meest sexy laptop op de markt is. Hij is ook meteen één van de duurste. Als je dus niet echt een goede reden hebt om hem te kopen (en wie heeft die nu?) EN als je hem niet kunt afschrijven op je bedrijf (dat zijn al meer mensen), dan komt het aanschaffen van zo'n ding er meestal niet van.

Apple TV3

Als je rondom in de Apple multimedia spulletjes zit, dan mag de Apple TV natuurlijk niet ontbreken. Helaas staat ie ook nog gewoon op de Wannahaves lijst!

Cirrus SR-22

Voor de ultieme Wannahave is sparen niet voldoende. Hier moet echt een hoofdprijs in een loterij aan te pas komen, maar dan heb je wel de natte droom van elke privépiloot.

En geef toe: het is wel echt de ultieme werkplek :)

Rotterdams Avontuur

Na een aantal jaren landen op allerlei "groene velden" vond ik het wel eens tijd om een keer op een gecontroleerd veld te landen. Ik was al eens met een Cessna vanaf Rotterdam meegevlogen, en via mijn (bijna) vaste vliegmaat kwam ik in contact met Marcel, een vlieger bij de Vliegclub op Rotterdam. Hij nodigde ons uit om eens naar Rotterdam te komen, en zo gingen we voorbereiden om die vlucht eens te maken. Via Facebook nam ik met Marcel alle procedures en mogelijk aanvliegroutes door, inclusief tips van de meester zelf.

Toen we op Hilversum vertelden dat we naar Rotterdam zouden gaan werden we vol ongeloof aangekeken. Dat zou wel heel duur worden!.

Na de verplichte formaliteiten vertrokken we. De reis ging onder de Schiphol CTR langs en dan langs de kust. Het plan was om met een HOTEL arrival aan te komen en dan aan de toren te vragen of we de nieuwe waterweg mochten volgen tot de Euromast en dan via DIRECT PAPA binnen te komen.

Toen we eenmaal langs de kust vlogen konden we ons gaan voorbereiden op de HOTEL arrival. Als eerste maar de ATIS uitluisteren....... Ehhhhh.... frequentie van de ATIS is 110.4....... Die hebben we niet op onze radio! Nou ja, dan maar braaf tegen de toren zeggen dat we geen ATIS hebben straks.

Boven de Maasvlakte contact opgenomen met Rotterdam Tower. Die moesten wel lachen en de controller gaf ons de ATIS info. Dat ging nog best snel, maar wat wel duidelijk was, was dat er een stevige crosswind stond. We kregen ook de vraag of we onze transponder aan wilden zetten. Maar wacht even.... die staat toch aan?? Kennelijk zag de toren onze transponder niet, en daarom kregen we geen toestemming om van de normale arrival route af te wijken. We maakten dus een normale HOTEL arrival. Het was nog even zoeken naar de juiste reportingpoints, maar uiteindelijk vlogen we in het circuit.

Daar kom je dan, voor het eerst aanvliegen op een vreemd veld, een circuit dat 300 voet hoger ligt dan "thuis", en berg crosswind en een ENORME asfaltbaan voor je neus. Het vergde nog best wat concentratie, en wat me het meest opviel was dat de kist zo lang bleef doorzweven. We schoten dus de eerste exit voorbij en dan is het nog best ver naar de volgende exit. De verkeersleider vroeg ons ietwat narrig om dan maar 180 graden te draaien op de baan en te backtracken en dan als een speer de baan te verlaten. Ik zag inderdaad al een kist klaar staan voor vertrek. Ik probeerde zo snel als mogelijk te taxien maar ik voelde al dat het vliegtuig lichter werd, dus maar een beetje gas terug ;)
De verkeersleider zei weer dat ik moest opschieten en ik dacht... als ik nog harder ga, stijg ik weer op!

Toen we de baan verlaten hadden gingen we naar het terrein van de Vliegclub, waar Marcel ons netjes op een parkeerplekkie loodste. Tijd voor een bakkie!
Daarna liet Marcel trots alle vliegtuigen zien waar hij mee vliegt. Da's een mooie verzameling daar in Rotterdam. Hij hielp ons nog even met het uitluisteren van de ATIS en daarna maakten we ons weer klaar voor vertrek.
Op zo'n echt veld gaat het er best officieel aan toe. Zo moest mijn passagier een officiele boardingpass hebben Ook de RT gaat in stappen. Netjes vragen of je je motor mag starten en of je mag gaan taxien. Toen we gingen taxien kwamen we een Transavia kist tegen. Da's best indrukwekkend, en je hoopt dat ie op tijd de bocht om gaat ;)

Na de run-up checks mochten we de baan op en dan valt je pas echt op hoe GROOT die is. Ik gaf gas en ik weet niet precies hoeveel baan we gebruikten, maar we gebruikten nog veel meer baan niet. Later hoorde ik ook van Marcel: "ik hoorde het toerental van de motor toenemen, maar toen ik keek hingen jullie al in de lucht!"

Daarna in een rechte lijn naar Hilversum gevlogen en nog flink nagepraat over deze ervaring. Toen we geland waren vroegen de mensen met enig leedvermaak in hun stem: "en, hoeveel landingsgeld was je kwijt??", maar dat viel dus reuze mee dankzij Marcel en zijn Vliegclub.

(de beelden volgen snel)

Turf lopen

Ergens in oktober vorig jaar heb ik gezegd: "volgend jaar ren ik de 5 km op de Zilveren Turfloop in Mijdrecht". Ik had nog een jaar om te trainen, dus dat moest wel gaan lukken. Ik had een appje op mijn iPhone dat beloofde dat het mij als "couch-potatoe" in 8 weken tot 5 km renner kon promoveren, dus hoe moeilijk kon dat nou zijn. Gewoon de ene voet voor de andere en dan kwam het wel goed.

Dat bleek toch iets ingewikkelder. In het begin had ik gewoon geen conditie om 6 keer een minuut te rennen. Toen ik mijn resultaten liet zien aan mijn meer ervaren ren-collega, zei ze.... "JOH, je moet eens wat rustiger rennen!" Ik bleek dus gewoon onwijs snel te rennen en zo mijn energie wel heel snel op te gebruiken. Later kreeg ik steeds last van zere schenen. Daardoor kon ik gewoon na een oefening een aantal dagen niet meer rennen. Ik was namelijk begonnen met hardlopen op een paar schoenen dat ik nog dat staan. Kennelijk zijn squashschoenen geen goede loopschoenen.

Toen ik goede schoenen had ontbrak het nog aan één belangrijk element: DISCIPLINE.
Er is altijd wel een goede reden om niet te hoeven rennen, en zo gebeurde het dat ik, 10 weken voor de Zilveren Turfloop, nog maar halverwege het trainingsprogramma was.

Gelukkig kreeg ik via Facebook een berichtje van De Veenlopers (de atletiekvereniging die de Zilveren Turfloop organiseert) dat zij een 8 weekse "start-to-run clinic" organiseerden. Ik heb me daar voor ingeschreven en zo gingen we 8 weken lang op zondagochtend aan de training. Daarnaast kregen we ook opdracht om twee keer per week zelf te rennen. In het begin ging dat makkelijk omdat we helemaal opnieuw begonnen en ik dat allemaal al geoefend had, maar toen we rond de 10 minuten rennen kwamen leek het even of ik het allemaal niet ging volhouden en zou moeten afhaken.

WAT er precies gebeurde weet ik niet, maar ineens kon ik gewoon 2 kilometer rennen en toen INEENS 4 km en de week daarna INEENS 5 km. Dat gaf natuurlijk moed voor de Zilveren Turfloop op 4 november. Met een gerust hart ging ik er naar toe en ik had me voorgenomen rustig aan te lopen en vooral te focussen op het uitlopen zonder te hoeven wandelen.

Eerst de sporthal in om het startnummer te halen en de anderen van mijn loopgroep te vinden. Toen dat allemaal geregeld was gingen we samen warmlopen.

Onderweg naar de start kwam ik vrouw en dochter tegen die mij kwamen aanmoedigen. Bij de start even rustig de RunKeeper gestart en daar gingen we dan. Ik "parkeerde" mezelf achter een loper die niet te snel ging, zodat ik mezelf niet stuk zou lopen op de eerste kilometers. Al gauw ging me dat toch te langzaam en ging ik op zoek naar een nieuwe haas. Dat ging zo een paar keer door en op de RunKeeper hoorde ik ook al dat ik onder mijn normale tijd liep. Ik gaf dus nog maar een beetje extra gas op de laatste kilometer.... Bij de laatste bocht stond onze trainer Dirk ons aan te moedigen en riep "Kom op, we zitten op de 32 minuten!" Ik zag de finish en het publiek en ik besloot alles te geven. Helaas liepen er wat mensen in de weg, en toen ik wilde inhalen liep ik weer een ander in de weg. Het werd dus een beetje een duw en trek finish maar ik finishte uiteindelijk in 32:39!! Geen Olympische tijd, maar voor mij de snelste ooit ennnnnnn..
IK LIEP TURF!!

Op de video hieronder zie je mij binnenkomen (vanaf 17:25 kom ik in beeld)

Inmiddels heb ik me laten overhalen om op 24 November mee te doen aan de Westrandwegrun in Amsterdam. Die is 10 km! Het gaat zeer zeker afzien worden, maar ik doe het om geld in te zamelen voor de stichting MS Research. Jullie kunnen me sponsoren via deze site!

Personal Muppet

Ik kijk.... Vooral als ik met mensen praat, kijk ik naar ze. Ik analyseer hoe ze praten, hoe ze staan en hoe ze bewegen. Hoe meer ik naar mensen kijk, hoe meer ik zie dat mensen eigenlijk heel goed in te delen zijn in groepen met gelijkende trekjes. Soms zeg ik ineens tegen iemand: "hee, zij lijkt wel erg op die-en-die". Dat komt dan vooral omdat ik zie dat ze bepaalde trekjes heeft die die ander ook heeft en niet omdat hun foto's op elkaar zouden lijken.
Een aantal jaar geleden drong het tot mij door dat je je analyse verder kunt doortrekken en dat er voor iedereen eigenlijk wel een pop uit de Fabeltjeskrant of een ander kinderprogramma is. Kennelijk kijken de poppenmakers op een soortgelijke manier naar de mensen om hen heen.
Toen ik deze week met een collega sprak over een andere collega, zei ik: "hij lijkt echt precies op die groene grobbebol".

Dat was natuurlijk even lachen en we hadden het al snel over het bovenstaande. Ik zei ook: "er is echt voor iedereen een Muppet", maar ik vroeg mij meteen af wie mijn Muppet zou zijn. Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Dus.......

Hier is mijn Personal Muppet !!!

Ik ben Fozzie (zegt mijn collega)
De Muppets website zegt over Fozzie:

Fozzie Bear is the world’s greatest stand-up comic bear. He’s also the world’s ONLY stand-up comic bear. Fozzie’s act isn’t great. In fact, it’s filled with every old gag in the joke book. His puns are pun-ishing!


Regardless of who he shares the stage with, Fozzie will try anything to tickle the audience’s funny bones: gags, novelties, whoopee cushions, banana peels, custard pies and recycled jokes that earn more winces than laughs. And he punctuates each punchline with a “Wocka! Wocka!” - just to alert the audience it’s time to laugh.

What Fozzie lacks in good material, he makes up for in perseverance and heart. This bear believes he can be a great comic, and you can’t help but love him for trying.

Ik weet niet of ik heel blij ben met deze kwalifikatie, maar met mijn "likeability" zit het in ieder geval goed :^)

Damloop

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik in mijn jeugd mensen langs de weg zag strompelen, in een poging gezond bezig te zijn. Destijds werd die bezigheid "joggen" genoemd, en er hoorde een geheel aparte kledingstijl bij. Men liep in joggingbroeken en had op zoveel mogelijk plaatsen badstof zweetbandjes om. De conditie van de meeste joggers paste niet bij de inspanning die ze leverden waardoor we ze al gauw "sjokkers" noemden.
Ik zei altijd dat ik NOOIT zou gaan hardlopen, wat dat vond ik zo nutteloos.....

Toen werd het 2011... Ik had inmiddels meer dan 30 kilo extra lichaamsgewicht verzameld en mijn conditie liet behoorlijk te wensen over. Bij de laatste medische keuringen voor mijn vliegbrevet had de keuringsarts gedreigd mij af te keuren als ik niet ging afvallen. Ik merkte ook dat ik best buiten adem was als ik de trap naar de tweede verdieping had genomen. Ik moest dus eigenlijk wel eens iets gaan doen als ik straks het tempo van mijn peuterdochter nog wilde kunnen bijhouden.

Een collega van mij was begonnen met hardlopen en had met ijzeren discipline zichzelf naar haar eerste 5 km wedstrijd gewerkt. Als zij dat kon, dan moest ik dat toch zeker ook voor elkaar kunnen krijgen ?

Het was rond November en in ons dorp werd de Zilveren Turfloop georganiseerd. Ik had me zelf dus als doel gesteld om volgend jaar de 5 km te rennen in die loop. Volgens mij collega moest dat allemaal geen enkel probleem zijn want zij had een appje dat alle couchpotatoes in 8 weken naar 5km kon krijgen. Het appje heette (heel toepasselijk) C25K.

Dus daar gingen we: iPhone geladen met C25K app, Runkeeper en een berg muziekjes en dan gewoon doen wat de meneer zei, de ene voet voor de andere zetten.  Dat viel nog best tegen. De eerste keer moest ik zes keer 1 minuut rennen met tussenpozen. De eerste 2 minuten gingen prima, maar bij de derde was ik al bekaf. Ook liep ik op een paar oude tennisschoenen en dat leverde mij ook steeds blessures op. Het ging dus allemaal niet zo voorspoedig als gedacht.

Mijn collega's gingen zich inmiddels als team inschrijven voor de Dam tot Dam loop en ze probeerden mij steeds over te halen om ook mee te doen. Met mijn conditie en looptechniek zag ik mijzelf echt geen 16 km rennen.

Een aantal weken geleden las ik op facebook dat onze lokale hardloopvereniging (die van de Turfloop) een clinic organiseerde waarme ze je in 8 weken klaarstoomden voor de 5 km op de Zilveren Turfloop. Daar heb ik me toen maar voor ingeschreven

In de tussentijd bleken allerlei collega's die zich hadden ingeschreven voor de Dam tot Dam loop af te zeggen. Het "motiverende praatje" begon dus weer van voor af aan. "Natuurlijk kun je het, doe nou gewoon mee!". Ik zei dat ik dood zou zijn na 16 km en hun antwoord was: "er is ook een 4 mijls loop!!" Ik kon dus niet meer terug, en hoewel ik nog in training was voor de 5km, mocht ik me 23 september melden voor de 6,4km.

Ik ging met de trein naar Zaandam, want met zoveel deelnemers en toeschouwers zou het vast lastig worden om een parkeerplaatsje te vinden. Het was nog een dikke 2 kilometer lopen van de trein naar de start.

Ik kwam wel alvast langs de finish. Daar moest ik dus zien te komen !

Ik had mij voorgenomen om gewoon te zorgen dat ik binnen het uur binnen zou zijn. Dat zou geen wereldtijd zijn, maar zo kon ik mezelf behoeden voor kapot lopen in de eerste kilometers. Ik had mijn Runkeeper geprogrammeerd zodat ie mij steeds 3 minuten liet rennen en dan 2 minuten wandelen. Toen we in het startvak stonden probeerde ik hem te starten vlak voordat we vertrokken. Er ging iets niet goed want ik kreeg wel muziek, maar de coach zei mooi niks. Ik bleef dus maar meerennen in de groep. Ik passeerde het 1 km bord en voelde me prima, dus ik ging nog maar even door. Bij het 2 km bord beloofde ik mijzelf even rust. Dat kwam goed uit want we moesten een brug over. De rest van de rit heb ik me steeds van km bord naar km bord gesleept met elke km ongeveer 150 meter wandelen.
Op het laatste stuk was ik eigenlijk nog aan een stukje wandelen toe, maar ik zag "die ene bocht met de TV camera's" die ik op de heenweg ook al gezien had. Ik ging natuurlijk niet wandelend op TV komen. In mijn herinnering zat meteen om de bocht de finish al.
Verkeerd..... om de bocht was eerst een brug en TOEN de finish. Ik sleepte mij er dus doorheen en ik mocht uiteindelijk 50:18 noteren. Geen wereldtijd, maar wel gefinisht!!  En ze maakten nog films en foto's ook!!!

Nu maar weer gauw verder met de training voor de Zilveren Turfloop, en die wil ik helemaal rennend doen.

Is het jullie trouwens opgevallen dat hardlopen nu ineens geen "joggen" meer heet maar "running"?

Rondje CTR

Ik had het er al zo lang over: Ik wilde nu eindelijk wel eens als PIC (Pilot In Command) door de Schiphol CTR vliegen. Hoewel ik mijn brevet nu toch al een paar jaar heb, is het er nooit eerder van gekomen. Nu ben ik het type vlieger dat ALLES tot 4 keer toe voorbereidt, dus ik had al bij verschillende instructeurs en collega-vliegers gevraagd waar ik precies op moest letten. Ik had ook in mijn flightplanningsoftware een mooie vlucht ingevoerd en daarna een flightplan gefiled.

Nu DACHT ik, toen ik het vliegtuig boekte, dat mijn (bijna) vaste vliegmaat Barry wel mee zou gaan, maar hij had iets anders leuks gepland staan voor het weekeinde. Geen probleem, ik had nog mensen zat op mijn lijstje staan die wel eens mee wilden. Een beetje bellen maar.....

Kennelijk valt het toch best tegen voor mensen om op korte termijn JA te zeggen tegen een gratis vluchtje. Toen schoot mij te binnen dat "die andere goeie vriend van mij" ook eens gezegd had dat hij wel weer eens in zo'n klein vliegtuigje wilde vliegen. Rob is captain op een B737 en heeft daarvoor op een B777 gevlogen. Hij heeft altijd de meest wonderlijk werktijden, dus het was helemaal niet zeker dat hij er wel zou zijn, maar.... HIJ KON!

Zaterdagochtend kwart voor 11 stond ik dus op Hilversum. De PH-4G3 stond al helemaal klaar voor me. Bij de toren nog even nagevraagd of ze konden checken dat mijn flightplan aangekomen was. Dat bleek het geval, maar we moesten het, eenmaal in de lucht, door Amsterdam Information laten activeren.

Dus de lucht in..... Rob had al een tijd niet meer in een klein vliegtuig gezeten, dus dat was even wennen. Hij had zijn camera mee om wat mooie plaatjes te schieten.

Vanaf Hilversum ben je in 2 tellen bij reporting point Victor, dus dat was nog best even opschieten met het radiowerk. Amsterdam Information gaf ons vast een transpondercode en ging navragen bij Schiphol of we mochten komen. HELAAS! we kregen geen toestemming. We besloten dan maar OM de Schiphol CTR te vliegen

We gingen dus eerst onderlangs (langs Vinkeveen, Wilnis, Alphen aan de Rijn richting de kust)

Toen we langs de kust vlogen, werden we opgeroepen door Amsterdam Information. Ze zagen ons op de radar gaan en vertelden dat ze nog even zouden vragen aan Schiphol Tower wellicht vanaf de andere kant de CTR mochten kruisen. Helaas, weer niet....

We maakten ons rondje gewoon af en toen we boven Amsterdam langs vlogen werden we wederom opgeroepen door Amsterdam Information. Ze waren aan het proberen of we de Amsterdam Sector in mochten, maar dat ging dus ook niet door.
Ik stond echt te kijken van zoveel proactiviteit en bereidwilligheid bij Amsterdam Information. Het mocht dan wel niet baten, maar toch een hele sympathieke actie.

We hebben dus maar wat leuke foto's gemaakt.

Van Amsterdam.

Van het KNSM-eiland, waar Rob vroeger woonde.

Van het Zeeburgereiland, waar Barry een huis bouwt.

Van Naarden-Vesting, gewoon omdat het er zo mooi uitziet.

Van Robs huis (nou ja, de hele wijk)

En van een blije piloot en "zijn" vliegtuig


Grotere kaart weergeven

"Mijn" vliegtuigen

Ooit, in de grijze oudheid (2001) kreeg ik mijn eerste vliegles bij Skyriders in Lelystad, van instructeur Ray Rosekrans. Ik was meteen verkocht en besloot dat ik een brevet wilde halen. Nou was dat nogal een uitdaging, vooral financieel, maar ook om tijd te maken om steeds helemaal naar Lelystad te rijden. Ik besloot dus vooral te lessen om te kunnen vliegen. Dat er aan het einde ooit een brevet zou kunnen zijn was mooi meegenomen.
Onlangs bladerde ik terug in mijn Pilot Log en ik zag dat ik eigenlijk best wel in veel verschillende vliegtuigen gevlogen heb. Hieronder een overzichtje:

Ik begon te lessen op een Tecnam Echo P92 waarvan Skyriders een aantal had staan

Ik heb deze 3 kisten ook nog meegemaakt voordat ze helemaal "overhauled" waren en nog hun originele kleuren hadden.

Soms was er geen Tecnam van de vliegschool beschikbaar en dan mocht ik een gelijksoortinge Tecnam gebruiken van een particulier.

Mijn instructeur kocht op een bepaald moment een Kappa. Daar heb ik ook een aantal uren op gemaakt. Het was mijn eerste "complex aircraft" ervaring met een intrekbaar landingsgestel en verstelbare prop.

Op deze foto zie je mij aan de stick van de Kappa.

Skyriders importeerde de Tecnam vliegtuigen in de Benelux en had ook een aantal andere modellen staan, die ik allemaal uitgeprobeerd heb.

De SEP versie van de P92

en een Tecnam laagdekker

Nadat ik mijn brevet gehaald had heb ik nog een tijdje bij Skyriders (en de opvolger Tecnam Benelux) gevlogen met de PH-2V5, PH-2V6 en de PH-2Y2. De staat van deze vliegtuigen ging hard achteruit en op een bepaald moment was er nog maar één van deze kisten beschikbaar voor mij. Ik ben toen wat gaan zwerven op Lelystad en kwam bij VCL terecht waar ze een Rans-S6S hadden staan.

Dat was wel HEEL erg terug naar de basis van het vliegen. Ik heb daar een tijdje mee gelest, maar omdat hij eigenlijk vaker defect was dan luchtwaardig besloot ik mijn heil ergens anders te zoeken.

Via-via kwam ik bij Dwarf op vliegveld Hilversum terecht en daar heb ik me laten uitchecken op de Aerospool Dynamic WT9. Aangezien ik best wel lang niet meer ECHT gevlogen had, kostte dat nog wel een paar uurtjes. In september 2011 was ik daarvoor helemaal klaar.

Recent mocht ik ook het broertje van de PH-4B7 aan mijn lijstje toevoegen. Ik had er tijdens mijn lessen al eens op gevlogen, en ook mijn profcheck erop gedaan, en nu vlieg ik ook met de PH-4G3, een Aerospool Dynamic WT9 met intrekbaar landingsgestel.

Daarnaast ben ik weer aan het lessen om ook mijn SEP aantekening te halen. Daarvoor gebruik ik een Cessna 150 van Dwarf

Maar het allercoolste in mijn logboek is wel het huidige vliegtuig van mijn vroegere instructeur (en goede vriend) Ray Rosekrans. Hij heeft een ECHT Professor Barabas vliegtuig, een Gyrocopter. Daar heb ik ook twee lesjes mee gehad. Dat moet ik nog eens een keer proberen binnenkort...

Spannend vluchtje

Gisteren ging ik vliegen met Francine, een collega van mij. Nou vlieg ik wel vaker, dus waarom zou deze vlucht bijzonder zijn? Daar zijn een paar redenen voor:

Om te beginnen is Francine het type dat, als ze naast je zit in de auto bij het invoegen op de snelweg, haar handen voor haar ogen slaat en roept: IK KIJK NIET, IK KIJK NIET, IK KIJK NIET!!!!!
Je vraagt je af waarom ze dan zo graag mee wil vliegen, maar ja, haar kinderen en haar man waren ook al eens meegeweest, dus ze wilde niet achter blijven.

Tot voor kort vloog ik uitsluitend in de PH-4B7, een Dynamic WT-9 met een fixed gear. Dit vliegtuig is even uit de roulatie vanwege groot onderhoud en wat reparaties, en dus mocht ik met de PH-4G3 op pad. Dit is OOK een Dynamic WT-9, maar met een retractable gear en ook zitten de meters en knopjes net iets anders. Dit was de EERSTE keer dat ik zelfstandig met deze kist weg ging.

Dan het weer. KNMI had gewaarschuwd voor monsterbuien. Op de buienradar waren ze te zien, maar ze lagen niet op onze route. Ook zouden ze nog niet echt naar ons toewaaien, maar we hoorden berichten van Lelystad dat het daar ENORM regende. Ik besloot dat het toch wel kon, en we gingen ons klaar maken voor vertrek.

Walk around check, administratie, instappen, een beetje pielen om de motor te starten (hoe werkte dat ook alweer met de choke...) en klaar voor vertrek.

"Hilversum Radio, Papa Hotel Four Golf Three, Radiocheck"
- "Papa Hotel Four Golf Three, read you five, taxi out runway one-eight, oja... en we hebben een beetje tailwind, dus let op"

Lekker dan, starten met wind mee, nou ja... met die buien in de buurt zal het zo wel weer gedraaid zijn. Nog even de run-up checks en oplijnen maar. De take-off ging prima, de Dynamic heeft zoveel motorvermogen dat hij nauwelijks last heeft van de tailwind. We zaten alleen al gauw in de grauwe nevel die tussen de buien inhing. Dat was best jammer voor het zicht. We gingen richting Monnickendam en Volendam om even langs het huis van Francine en haar moedertje te gaan. Natuurlijk goed uitkijken met het beperkte zicht en alle buien in de buurt.

Na een paar rondjes in de buurt van Monnickendam en Volendam gingen we terug. We moesten een beetje om de buien sturen en onze weg terug zoeken. Al gauw kwam het veld weer in zicht. Baan 18 was nog steeds in gebruik en de wind stond nog hetzelfde. Landen met 2 knopen tailwind. Dat had ik nog nooit gedaan!  Snel bedacht ik wat het beste plan zou zijn. Dat bleek, eenmaal op final, niet uit te werken zoals ik het gepland had. Ik zat veel te hoog en ik kon nooit hoogte EN snelheid op tijd kwijtraken zonder gekke capriolen uit te halen. Een doorstart dus......
De tweede ronde was van het zelfde laken een pak. Te hoog, te snel.... doorstart... Tijd voor een ander plan!

Het circuit verlengd en een lang final leg, ALLE flaps er uit en gas aan het begin van final er af. We gleden netjes naar de baan en maakten een wereldlanding.
Welkom op vliegveld Hilversum..... Francine kon haar ogen weer open doen, haar nagels uit haar been halen en weer ademhalen.


Nadat we geparkeerd waren en alle administratie gedaan hadden, wilde Francine even een colaatje drinken "om te vieren dat we nog leven". Altijd fijn als je passagiers zoveel vertrouwen in je hebben.
Leuk detail: toen we op het terras zaten ging de havenmeester de baan draaien zodat er geen tailwind meer was! En bedankt he :) !!

Ik vond het best een geslaagde vlucht en ik ben blij dat Francine me vertelde dat ze geen nazorg nodig had en graag nog een keer mee wilde.

Haar eigen verslag kun je hier lezen.

Bucket List

In 2007 konden we genieten van de film "The Bucket List" waarin twee terminaal zieke mannen samen alles gaan doen wat ze altijd wilden doen, voordat ze overlijden.

Op de één of andere manier heeft het hebben van zo'n Bucket List behoorlijk aan populariteit gewonnen de laatste tijd. Zo heeft Discovery Channel een programma rondom dit fenomeen en zie je op allerlei blogs dit soort lijsten opduiken.

Ik wil dus niet achterblijven. Ik heb in mijn leven al een aantal zaken gedaan die op de Bucket List van anderen voorkomen, maar die noem ik hier dus niet meer.

Daar gaan we:

• 5 kilometer hardlopen done!
• 10 kilometer hardlopen done!
• 20 kilo afvallen
• Gitaar leren spelen
• Parachutespringen
• Ballonvaarles nemen
• Een helicopterbrevet halen
• Naar de UK vliegen (zelf sturen he )
• Over de Grand Canyon vliegen
• Een sledehondentocht maken
• Het poollicht zien (en fotograferen)

EN.............................

Een eigen ijssalon hebben ! En dan zelf mijn grootste klant zijn

Je ziet het... hij is er al! Hij is welliswaar niet van mij, en hij staat op Ameland, maar IJssalon de Jong klinkt best ok, vind ik.

Alweer 1 !

Lieve Charlotte,

Het is alweer een jaar geleden dat je geboren werd. Ik heb toen met je afgesproken dat wij jou van alles zouden leren over het leven en jij ons van alles zou leren over baby's.

Wat heb ik het afgelopen jaar allemaal geleerd:

• Flesjes maken
• Luiers verschonen
• Baby wassen en aankleden
• Weer luier verschonen
• Schone kleren aan
• Sokken aan
• Jas aan en in de kinderwagen om op stap te gaan
• Waar zijn die sokken nou weer ?
• Ah de sokken zijn weer aan, nu kunnen we op pad
• Onee, weer de luier verschonen
• .....

We zijn er maar druk mee.

Maar Charlotte, wat gaat het allemaal SNEL! Als ik nu terug kijk naar de foto's van een jaar geleden kan ik me al niet meer voorstellen dat je zo klein was. Lag je in het begin gewoon lekker tevreden te slapen in de wieg, daar hebben we niet heel lang plezier van gehad. Je ontdekte al gauw dat er nog veel meer te doen is.

Gelukkig sliep je al heel snel de hele nacht door. Zo af en toe begon je wel je eigen Radio Charlotte nachtuitzending over de babyfoon. Dan klonk het ineens WAWAWAWAWAAAAAAWAWAWAAAA door onze slaapkamer, maar dat was meestal na een paar minuten weer klaar.

Over aandacht gesproken: Je vindt het geweldig om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Als de aandacht niet vanzelf komt, dan eis je die wel op. Ook op het kinderdagverblijf verzamel je alles en iedereen om je heen. Ik denk dat je later in het theater gaat.

Van tijd tot tijd slaakte ik de kreet: "wat ben je leuk, ik denk dat ik je maar houd". Mama vond dat nooit zo leuk. Dan zei ze altijd: "Natuurlijk hou je haar!"


Weet je wat ook leuk is? In al jouw onschuldigheid heb je me ook gewoon een paar wijze dingen geleerd. Ik had al een hekel aan een negatieve instelling, maar sinds ik jou ken ben ik me er helemaal van bewust dat het leven veel leuker is als je lacht.

Om bijna alles wat er gebeurt om jou heen moet je lachen. Of je nou stoot, valt of wat dan ook, steeds lach je uitbundig met die paar tandjes. Daar moeten wij dan weer van lachen.

Het belangrijkste dat ik in het afgelopen jaar geleerd heb is dat een kind een HELE GROTE zachte plek in je hart maakt. Hoe stoer je jezelf als vader ook vindt, er zijn van die hele kleine onverwachte momentjes die je ineens reduceren tot een grote zak watjes.


Lieve Charlotte, wat ben je leuk.... ik weet ZEKER dat ik je houd.

(.... voorlopig dan)

Apres-schaats-voer

Nederland is in de ban van de winter. Het land ligt vol met sneeuw, half Nederland staat op de schaats en er wordt zelfs al gesproken over een mogelijke elfstedentocht dit jaar.
Als je dan lekker geschaatst hebt is het natuurlijk leuk als je buren een "apres-schaats" in de tuin organiseren met glühwein en warme chocolademelk, maar voor de ECHTE "apres-ski-beleving" hoort er ook iets lekkers te eten bij, bijvoorbeeld Kaiserschmarrn.

 

Hieronder een handleiding:

Je hebt nodig:

• 150 gram bloem
• 3 eieren
• 200 ml melk
• 60 gram rozijnen
• 1 eetlepel suiker
• boter
• poedersuiker

 

Je gooit de bloem, melk, suiker, eierdooiers en het snufje zout in een grote kom en mengt dat tot een glad beslag. Dat laat je ongeveer 30 minuten rusten.

  

Je kunt die 30 minuten gebruiken om even met de kleine te spelen, een beetje voor de tv te hangen, maar je kunt ook jezelf nuttig maken en de eiwitten kloppen en de rozijnen wassen en weken in water.

Vlaak voordat je met het bakken gaat beginnen spatel je de geklopte eiwitten door het beslag. Niet met de mixer, maar gewoon met de hand spatelen, anders kluts je alle lucht weer uit de eiwitten.

Neem een flinke koekenpan en smelt daar een klontje boter in. Daarin giet je een dikke laag beslag (ongeveer een vinger dik) en in dat beslag strooi je de afgespoelde rozijnen. Bak de onderzijde van je pannenkoek mooi bruin.

Het omdraaien wordt lastig, want de bovenkant is nog vloeibaar, maar da's heel snel opgelost. Je kunt met een mes de pannenkoek in vier stukken snijden en dan de losse partjes omdraaien met een spatel.

Als laatste scheur je de hele koek aan stukken met 2 vorken. Je laat de kleine stukjes nog heel even bakken.

Dan leg je ze op een bord, een klein klontje roomboter erop en een flinke laag poedersuiker. Zo heb je ineens een heel smakelijk Oostenrijks gerechtje. Een lekker glas Apfelschörl erbij en je dag kan niet meer stuk! Eet smakelijk.